Zeer Oude Zwemmer Story
Winnaars van The Most Meritorious Special Category Relay 2019
Ken je die mop van de man die het kanaal over zou zwemmen? Deze loopt anders af dan je zou verwachten. Hij ging wél. Alleen…, niet alleen.
Kanaalzwemmen is bekend maar ook onbekend. Je komt er nooit een tegen in actie. Je kunt ze wel zien zwemmen, in de Gaasperplas of een kanaaltje in de buurt. Maar dan zijn ze niet aan het kanaalzwemmen. Want dat kan alleen in Het Kanaal. Ofwel The Channel of La Manche, afhankelijk vanaf welke kust je het bekijkt. En vanaf die kust zie je niets van het zwemmen, alleen de vreugdevolle aanlanding of het droevige afdruipen. Als je al weet op welke plek ze dat gaan doen. Want, voor de lopers onder ons, er is wel een ideale lijn maar die verschuift onderweg. Dan mik je op Cap Gris Nez maar moet je, als je allang land in zicht hebt, toch naar links als de stroom niet meer mee zit. Om kilometers verderop pas de kust te kussen.
Supporteren zit er dus niet in. Behalve als je bereid bent om urenlang in bijna stilstand op een klein bootje op de hoge golven te klotsen. Wat maar één letter scheelt met het veel voorkomende gevolg daarvan. Plus een groenig uiterlijk. Marianne kan er over meepraten.
De heren zwemmers trouwens ook: de remedie “strak naar de horizon kijken” is geen optie als je in die golven ligt. In het pikkedonker, met alleen de lamp van het bootje als oriëntatie.
Maar nu ga ik iets te snel. We moeten even terug, jaren terug, naar AV’23. Daar verlegden wat lopers hun grenzen: naar de triatlon van Weesp. In het water van de Vecht heb je niets aan je looptechniek dus gingen ze op les, niet zomaar, maar gelijk bij olympisch bronzen Enith Brigitha. Zeer besteed aan Johan en iets minder aan de anderen. Maar Johan liep nog, ultra zelfs. Net zo lang tot zijn achilleshiel hem vond. Toen moest hij iets anders met al die energie. En dat werd zwemmen. Plus een nieuwe droom: het kanaal over zwemmen. Die droom is jarenlang gekoesterd. Noodgedwongen want Trudy dreigde bij uitvoering van het plan het zekere voor het onzekere te nemen: uit het huwelijksbootje stappen voordat de Johan verdronken is.
Maar, als je geen asielzoeker bent, is kanaalzwemmen helemaal niet zo gevaarlijk. Er vaart een bootje mee met een ervaren schipper, een stuurman en een wedstrijd-observer. Plus je eigen Leo en Marianne voor de catering. Probeer dan nog maar eens te verzuipen. Lukt vrijwel niemand.
Trudy’s jawoord bleek nog de makkelijkste hobbel. Daarna komen de official rules: via een erkende kanaalzweminstantie, met een erkend bootje, in een erkend tenue (zwembroek only), op een lang vooraf vastgelegd tijdstip. Vooral dat laatste is een dingetje: er zijn veel meer kanaalzwemkandidaten dan kanaalzwemslots. Dus is het normaal dat je een “slot” koopt voor over twee jaar. Waarvan dan alleen het getij en het jaargetij zeker is. Niet de wind, of de temperatuur van water en lucht, en of je dan überhaupt nog leeft.
Johan was er nog, toen het moment daar was. Wel weer twee jaar ouder. En wijzer geworden tijdens zijn laatste IJsselmeeroversteek: dus had hij zijn nóg oudere trainingsmaatje Jaap gevraagd met hem op te treden als estafette-duo. En zo vertrok de ploeg naar Dover. Bootje klaar, zwemmers klaar, verzorgers klaar, klaar af zou je zeggen. Maar dat is buiten het weer gerekend. De wind was net zo lekker bezig, die hield de spanning er in. Met een beetje pech ga je dan ongezwommen weer naar huis. Op de voorlaatste dag kon het, en … toch weer niet.
Pas de allerlaatste optie was bingo: op 21 augustus 2019 om 1 uur ‘s nachts voer het bootje uit. Eerst met alle zwemmers aan boord, een uurtje hotseklots naar de start. En dan de eerste zwemmerdropping: Johan er uit op weg naar… de kust. Want daar is de startstreep, bij Samphire Hoe beach. De starttoeter klonk, Johan hoorde er niets van, maar ging toch maar op pad.
En daar waren we hierboven gebleven, in het donker, in de golven, met een onwillige maag. Slechts bedekt door een zwembroek, terwijl het water 18,3 graden is en de lucht er boven veel kouder. Dat is dan je droom die uitkomt. Uurtje later, Jaap in het water, Johan mag er uit als Jaap hem voorbij is (estafette hè). Jaap had die droom nooit gehad, die lag in het donker in zijn nachtmerrie. Zijn eerste beurt en zijn tweede. De schipper weet van wanten, die vaart het hele seizoen naast een zwemmer naar Frankrijk. Zijn (voor)oordeel: als die oudjes zo zwemmen gaat het zeker 20 uur duren. Wij ouwe sporters weten wel beter. Want duursport is “geestig”: het lijf mag dan oud zijn maar de geest is alleen maar sterker geworden. Als het lijf begint te zeuren, doet de geest gewoon zijn oren dicht.
Dus hoezo langzaam? Met de ochtendzon op het lijf zwommen de koele kikkers steeds harder. Om er, na 12 uur, zelfs nog een sprintje van een uur uit te persen en zo in de goede stroming terecht te komen. Bravo Johan! Iets te langzaam om in Kaap Groene Neus aan wal te gaan maar waarschijnlijk gewoon een opzetje van de heren. Want bij Wissant, na 14 uur en 40 minuten zwemmen, stond een heel publiek van strandgangers klaar voor een onthaal met gejuich en applaus. En dat is veel leuker finishen.
Was het zwemmen toen klaar? Nee toen moesten ze nog terug, naar de boot. Die mag niet naar Frankrijk, dat vinden die Fransen niet goed. Dus wacht hij een paar honderd meter voor de kust. Zielig hè, die schipper die het elke keer weer probeert en steeds weer, mét zijn zwemmers, terug moet varen naar Dover. Brexit avant la lettre.
Nog even wat resultaten:
Elke Channel dag is een unieke combinatie van stroming, getij, golfhoogte, golftype, windkracht, windrichting, temperatuur, uren daglicht, scheepvaart, kwaldichtheid en plastic soep. Is de snelste dan ook de beste of gewoon degene met de meeste mazzel?
Dus hoewel resultaten uit het verleden geen garantie bieden op een eerlijke vergelijking toch (trots) even wat statistiek. Over de laatste 5 jaar (van 2015 tot 1 september 2019) waren onze Zeer Oudjes: 22e van de 32 estafettes in 2019, 12e van de 22 duo’s vanaf 2015, en 148e van alle 255 estafette-teams vanaf 2015!!!
Let wel: van die 255 teams waren er maar 22 met z’n tweetjes. De rest was heel vaak 6 mens groot. En stukken jonger dan 65 en 67.
Irene van Wijk
